Laatst had ik een coaching gesprek in een assessment. Dit was om voor een instituut te beoordelen of ik de technieken van coaching beheerste. Ik werd tegenover een coachee gezet, die mij haar probleem uitlegde. Maar de werkelijkheid was dat deze vrouw precies het tegenovergestelde uitstraalde van wat zij als haar probleem schetste.
Ze gaf aan geen zelfvertrouwen in een gesprek te hebben, en onvoldoende tot uiting te kunnen komen. Ik voelde, en voelde, maar liep vast. Ze kwam zelfverzekerd over. En wist heel duidelijk te maken wat ze wilde. Maar daaronder zat blijkbaar haar onzekerheid. Ze leek ontzettend op mijn eigen dochter, die is ook inhoudelijk heel sterk, maar in een groep kan ze verdwijnen. Ze staat niet vooraan bij (re)ageren ergens op. Heel toevallig kwam ze van hetzelfde Gymnasium, waar mijn dochter nu op school zit. Kwam ik in een witte vlek door de resonantie met mijn eigen dochter?
Ik schoot volledig in mijn eigen valkuilen. Al mijn OMAS kwamen om de hoek. Mijn Overtuigingen, Meningen, Aannames en Suggesties. Naast dit stroeve gesprek kreeg ik van tevoren de opdracht vooral de coachvraag te verduidelijken en niet veel verder te gaan. Dat betekende voor mij intern, de rem erop zetten.
De coachvraag was mij na 1 minuut helder, en door de zenuwen, het assessment gebeuren, de stellige opdracht die ik kreeg, de rem die ik er zelf opgezet heb, en het feit dat ik volgens mij in een witte vlek-gesprek zat en weinig qua coaching vraag echt kon voelen, maakte dat ik steeds dieper in de put van OMAS terecht kwam. Ik wilde veel bereiken, allerlei suggesties aanreiken. Ik wilde het heel goed doen en ging hiermee volledig op mijn bek.
Het gesprek eindigde na een half uur met letterlijk de coachvraag herhalend. Ik was geen steek opgeschoten, voelde me onwerkelijk. Maar had ook het gevoel me aan de opdracht gehouden te hebben. Netjes tussen de lijntjes gekleurd.
Toen gingen de coachee en assessor weg en kwamen ze terug met mijn beoordeling. De vrouw die coachee was, ging volledig vanuit een diepe kracht van zelfvertrouwen mij de les lezen en gaf aan dat het gesprek steeds heen en terugging. Ik kon alleen maar luisteren en beamen. Het was een slecht gesprek met netjes tussen de lijn gekleurde figuren.
De assessor ging er nog eens overheen en gaf aan dat hij misschien een plek in het instituut voor mij zag, maar dat dit niet aan hem was. Ik gaf daarnaast veel eigen OMAS en als ik een vraag stelde leek hij te ervaren dat dit eigenlijk een vraag gebaseerd op mijn eigen OMAS was. Ik nam geen tijd om een hypothese te stellen, om de coachee hierin mee te nemen.
Ze hadden volledig gelijk…maar… ik voelde de vraag niet. Ik voelde niets wezenlijks. Als dit een werkelijk gesprek geweest was, waarbij de match gemaakt was, en ik de witte vlek had mogen duiden, had ik het anders gedaan. Ik kan alleen werken vanuit mijn gevoel, en daar vanuit dan opbouwen en verbinding maken met de coachee. Dat is mijn manier van werken.
Hoe dan ook. Mijn stap is mijn eigen OMAS te omarmen. Zo voelt het. Daarom is dit op mijn pad gekomen. Zie hieronder mijn OMAS. Lieve OMAS, dank jullie voor het geven van leven aan mijn vader en moeder. Zonder jullie waren zij er niet geweest en zonder hun zou ik het levenslicht niet gezien hebben.
Je OMAS worden wakker als je onzeker bent, als je kwetsbaar bent. Je Oma koestert je. Mijn Oma’s vond ik eng. Mijn ene Oma durfde ik niet bij op schoot zitten. Zij had heel veel met spiritualiteit en dat vond ik vroeger heel eng. Waarschijnlijk resoneerde het te veel. De andere Oma zeurde altijd. Jullie komen nooit, ik zie nooit iemand. Niemand houdt van mij. Van die oma was haar man al lang overleden. Zij is 95 geworden. Mijn andere oma is aan Kanker overleden toen ik 7 was. RIP Oma’s. Onder alle lagen die er waren hield ik van jullie. Jullie kleine dingetjes. Op verjaardag altijd door mijn krullen willen kroelen.
Ik laat jullie nu echt gaan Oma’s en OMAS en ga vanuit LOVE coachen; Luisteren, Opmerken, Voelen, Evalueren. Dank dat jullie mij vergezelden op mijn reis Oma’s.
De dag na dit assessment had ik een werkelijk coachgesprek. De coachee had een gelijkluidende vraag en samen gingen we op reis naar wat er achter zat. Achteraf gaf ze terug dat ze me als een fijne metgezel op haar reis had gezien die middag. Ik voelde mijn zelfvertrouwen weer wat terugkomen en merkte dat het assessment goed geweest was om meer in LOVE te coachen.
Wil je ook mijn LOVE meemaken. Ik geef de cursus organisatieopstellingen namens de Academie voor Opstellingen; zie; https://www.vindtocht.nl/opleiding-in-organisatieopstellingen/
Voor loopbaancoaching en loopbaanopstellingen mail me op martijn@familieopstellingen.nl